Saying good-bye to a city is harder than breaking up with a lover. The grief and regret are more piercing because they are more complex and unmixed, changing from corner to corner, with each passing vista, each shift of the light. Breaking up with a city is unclouded by the suspicion that after the affair ends, you'll learn something about the beloved you wished you never knew. The city is as it will remain: gorgeous, unattainable, going on without you as if you'd never existed. What pain and longing the lover feels as he bids farewell to a tendril of ivy, a flower stall, the local butcher. The charming café where he meant to have coffee but never did.

السفر على حبّ، مثل الأدوية الحرجة، قد يشفيك، وقد يرديك. بعض المدن تحمل في شوارعها قوة الشفاء، وبعضها مدنٌ سامة فعلاً.

نزهتى المفضلة أن أذهب إلى قلب إنسان اّخر أتظلل فى صداقته و أرتوى بكلماته,و سفريتى المحببة أن أبحث عن روح مؤنسة لا عن بلد جديد.

His action of joining them, which would have been rude in a restaurant that was not moving at three hundred kilometers an hour, was perfectly acceptable on a train, which mimicked the entirely random joinings of life but revealed their true nature by making them last only hours or days, rather than years and decades. People on a train form an alliance, as if the world that surrounded the parallel rails were hostile and and they refugees from it. The dining car, humming and rocking gently in the night, annihilated past and future and made all associations outside of itself seem vaguely unreal. So they welcomed him at their table, for he was one of them, a traveler, not one of those wraiths through whose night-lit cities they passed.

I know when people think of New York, they think of theater, restaurants, cultural landmarks and shopping,” I told him. “But beyond the iconic skyline and the news from Wall Street, New York is a collection of villages. In our neighborhoods, we attend school, play Kick the Can, handball and ride our bikes. I grew up knowing the names and faces of the baker, the shoe repair family, the Knish man and the Good Humor man who sold me and the other kids in my neighborhood half a popsicle for a nickel. My father took me to the playground where he pushed me on the swing, helped balance me on the seesaw and watched as I hung upside down by my feet on the monkey bars. Yes,” I told the interviewer, “people actually grow up in New York.

There’s something profoundly intense and intoxicating about friendship found en route. It’s the bond that arises from being thrust into uncomfortable circumstances, and the vulnerability of trusting others to navigate those situations. It’s the exhilaration of meeting someone when we are our most alive selves, breathing new air, high on life-altering moments. It’s the discovery of the commonality of the world’s people and the attendant rejection of prejudices. It’s the humbling experience of being suspicious of a stranger who then extends a great kindness. It’s the astonishment of learning from those we set out to teach. It’s the intimacy of sharing small spaces, the recognition of a kindred spirit across the globe.It’s the travel relationship, and it can only call itself family.

I told her about the best and the worst. The slow and sleepy places where weekdays rolled past like weekends and Mondays didn’t matter. Battered shacks perched on cliffs overlooking the endless, rumpled sea. Afternoons spent waiting on the docks, swinging my legs off a pier until boats rolled in with crates full of oysters and crayfish still gasping. Pulling fishhooks out of my feet because I never wore shoes, playing with other kids whose names I never knew. Those were the unforgettable summers. There were outback towns where you couldn’t see the roads for red dust, grids of streets with wandering dogs and children who ran wild and swam naked in creeks. I remembered climbing ancient trees that had a heartbeat if you pressed your ear to them. Boomboom-boomboom. Dreamy nights sleeping by the campfire and waking up covered in fine ash, as if I’d slept through a nuclear holocaust. We were wanderers, always with our faces to the sun.

<< Los sonidos van y vienen, pero el silencio permanece.>>En cierta ocasión, ta vez cuarenta años atrás, en un hotel mugriento y anónimo al borde del Sahara en la frontera de Mauritania, me depertó el silencio al que se refería el anciano. Pero no fue el silencio, sino la angustia que había adoptado la forma de silencio la que me despertó. No sé cómo explicarlo, yo mismo me transformé, como un animal, en agustia. No sentía miedo de nada, porque me encontraba al límite. Recuerdo el suelo de adobe, el ruido de algo o alguien moviéndose y cómo salí afuera al encuentro del cielo oscuro y la resplandeciente quietud de todas las estrellas. Aquella noche ha quedado escrita en mí con una palabra que ya no soy capaz de leer. A partir de aquel momento opté por una vida que hoy llamo la mía, la existencia del que escribe y describe en el mundo de las apariencias, pero ¿cuántas palabras hay que escribir para ser capaz de leer la única palabra?

اختلاف الأماكن من بلد إلى بلد اّخر لا يعنى كثيراً,و إنما اختلاف الناس هو الذى يعنى أكثر,لأننا نعاشر الناس و لا نعاشر الجدران.و انت لا تسافر حينما تغير مكانك و لكنك تكون قد سافرت حينما توسع من ثقافتك و تثرى من عاطفتك و تجدد من روحك.

„W miejscach jak ta wysepka wszyscy się w końcu do siebie upodabniają. Przybysze, wędrowcy, włóczędzy zawsze stoją wyżej, ponieważ nie powiedzieli „tak” żadnemu miejscu, a więc nie oddali się w niewolę. Domy, z których wyruszyli, ulegają chwilowemu zapomnieniu, zapadają w niebyt. Ich kraje także stają się nierealne, nie mówią o nich tutejsze gazety, nikogo nie obchodzą. Tamto życie, z którego się na jakiś czas ewakuowali, przestaje istnieć, co daje iluzję wolności. Bez miejsca i imienia, bez znajomości ich łóżek, szaf z ubraniami, ich porannego wstawania, półek z kosmetykami w łazience, słów, którymi klną, i stron w Internecie, które odwiedzają. Bo czym można jeszcze określić ludzi? – Stają się powtarzalni, wielokrotni. Im mniej jest się określonym, im mniej zależnym – tym większe złudzenie, że ma się przed sobą więcej wyborów, kręci się w głowie od możliwości samego siebie, od potencjalnych, nierozwiniętych jeszcze łańcuchów zdarzeń.Sztuką jest odkryć i utrzymać ten stan zawieszenia, nieopowiadania się po żadnej ze stron, być jak preparat w formalinie, który tkwi w przezroczystym płynie, nie dotykając żadnej ze ścian, i obojętnie daje się oglądać, jakby go śniono. Pozwalać się śnić – po to są podróże.